تاثیر دو شیوه تمرین تناوبی سرعتی و ترکیبی (قدرتی-هوازی) بر سطوح آپلین پلاسمایی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع2

مقدمه: فعالیت ورزشی ابزار درمانی موثری برای مدیریت بیماران دیابتی نوع 2 است؛ هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرینات ترکیبی و تناوبی سرعتی شدید بر سطوح آپلین پلاسمایی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع 2 است. روش کار­: 52 زن دیابتی نوع 2دارای اضافه وزن (سن:60-45 سال و شاخص توده بدنی>30) با سطوح HbA1c≥ 5/6 % به طور داوطلبانه انتخاب شدند وبر اساس مقادیر هموگلوبین A1c در سه گروه تمرین:SIT (17n=) و ترکیبی (17n=) و کنترل (18n=) قرار گرفتند. تمرینات شامل 12 هفته تمرین ترکیبی و SIT بود. سطوح شاخص­های هموگلوبین A1c و گلوکز ناشتا و انسولین اندازه­گیری شد. جهت تعیین تفاوت­های میان گروه‌ها ازروش آماری تحلیل کوواریانس و در صورت معنی­داری ازآزمون LSD  برای تعیین اختلاف بین گروه­ها استفاده گردید.                  یافته­ ها: کاهش معنی­داری در میزان گلوکز ناشتا گروه SIT وجود داشت (001/0p<). میزان انسولین سرم گروه SIT و ترکیبی افزایش قابل توجهی یافت (001/0>p و001/0=p). میزان آپلین تغییرات معنی­داری در گروه SIT و ترکیبی وجود نداشت ( 13/0=p و09/0=p). نتایج تفاوت معنی­داری را در شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در گروه (001/0p<) SIT و ترکیبی (001/0p= ) نشان داد. نتایج آزمون آنکوا تفاوت معنی­داری در قندخون ناشتا(171/0 p=و 853/1F=)  و آپلین (12/0=p و 511/0=F)نشان نداد. اما تفاوت بین گروهی معنی­داری در انسولین (036/0=p و622/3=F) و مقاومت به انسولین (008/0=p و511/5=F) مشاهده شد.  نتیجه ­گیری: تمرینات ورزشی مستقل از نوع و روش انجام می‌توانند اثرات مثبتی بر کنترل قندخون زنان دیابتی نوع 2 داشته باشند.